Door Caty Kroon - Als het einde van het jaar in zicht komt gaan veel mensen een balans opmaken avn het jaar dat achter hen ligt. Ik ook. Van het werk dat ze hebben gedaan, Van het werk dat ze hadden willen doen, de vreugde die ze hebben beleefd, het verdriet dat ze hebben gehad of gewoon de inhoud van de voorraadkast. Ik ook.
Veel van die 'balansopmaak-mensen' zijn ook liefhebbers van lijstjes. Ik ook. Verlanglijstjes (uiteraard), boodschappenlijstjes (natuurlijk), afvinklijstjes voor mijn werk (bah) en andere todo-lijstjes. Ik ken ze allemaal, gebruik ze allemaal en ongeveer zo lang als ik leef streep ik de eerste twee, drie dingen keurig af om vervolgens het hele lijstje kwijt te raken of te vergeten dat ik er überhaupt eentje had. Zelfs digitale lijstjes vergeet ik aan te klikken. Zo erg is het dus met me gesteld.
In praktische zin doet het einde van het jaar ook veel met mensen. Met mij ook. Na de kerst krijg ik enorme last van het 'schone lei-syndroom'. Dan wil ik opruimen, in mijn hoofd en ook met mijn handen. Kerstboom weg, ramen zemen, gordijnen wassen, nieuwe kamerplantjes in nieuwe potjes, boekenkast netjes maken en alle spullen die je even zat bent in dozen doen en opbergen.
Ik wil van alles in een doos doen, maar niet mijn geliefde
Opbergdozen komen dus enorm tegemoet aan mijn schone lei-syndroom. Ik ben op slag genezen als ik alles wat ik niet nodig heb in een doos kan opbergen. Het lied van Donald Jones Ik zou je het liefste in een doosje willen doen, is leuk maar in dit geval niet van toepassing op mij. Donald wilde immers zijn geliefde in een doosje doen en bewaren, heel goed bewaren. Ik wil van alles in een doos doen, maar niet mijn geliefde. Ik had het immers over het opbergen van alles wat ik niet nodig heb.
En dus staan er nu opbergdozen van de HEMA in de woonkamer. Het fijne is dat ze transparant zijn zodat ik de kerstballen zie zitten, de andere kerstversieringen er in opberg, alsmede lichtjes in soorten en maten en het servies met dennenbomen erop. Of waren het sparrenbomen? Koektrommels, dessertkommetjes, tafelkleden en feestelijke schoenen waar ik alleen maar mee kan zitten. Alles in de doorzichtige doos. En nu: op naar de berging.
Hé, wat zie ik nou in die ene doos? Steekt daar het afvinklijstje voor mijn werk uit de mouw van die glittertrui?